Έμψυχο Δυναμικό
Αφεντικό, θ’ αργήσω λίγο σήμερα
Μου έλεγε πριν λίγες μέρες ο Σωκράτης με το μεζεδοπωλείο: «Φίλε, πήγα διακοπές με την οικογένεια και πιάσαμε κουβέντα με έναν επιχειρηματία εστίασης που είχε ένα μαγαζί παρόμοιο με το δικό μου. Μου είπε για το προσωπικό του: η οικογένειά μου. Και το πίστευε».
Μετά μου περιέγραψε τι συνάντησε σε ένα ζαχαροπλαστείο που σταμάτησε χθες νωρίς το απόγευμα: τα κορίτσια γύριζαν σαν μέλισσες, εξυπηρετούσαν με χαμόγελο, λες και το μαγαζί ήταν δικό τους.
Κι ύστερα γύρισε στο δικό του μαγαζί. Στον σερβιτόρο που πρέπει να τον αγριοκοιταξει για να πάρει μπρος. Στη μαγείρισσα που «αυτή ξέρει» — κι έτσι η σαλάτα κολυμπάει στο λάδι και το φαγητό βγαίνει από τα μικροκύματα.
«Και τι να κάνω; Να τους διώξω; Πού θα βρω άλλους;» με ρώτησε. Κι εκεί του είπα: Όχι απαραίτητα. Αλλά να σου πω ένα μυστικό; Σε μια επιχείρηση που τρέχει και αποδίδει, κανείς δεν είναι βαριεστημένος. Γιατί ξέρει ότι ο μισθός του είναι σίγουρος. Γιατί ο πελάτης που λέει μπράβο ξεκουράζει πιο πολύ κι από ύπνο. Γιατί όταν φυσάει άνεμος επιτυχίας, τότε όλοι με χαρά σηκώνουν μανίκια. Κι αν κάποιος δεν το κάνει, αποβάλλεται μόνος του σαν ξένο σώμα.
Έλα να καθετοποιήσουμε τη δουλειά σου και να μοιράσουμε διακριτούς ρόλους στους εργαζομένους σου.